------------------------------------------------------
ဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းက အခ်ဳပ္ကားထဲကေန မွာၾကားပါတယ္။“ကၽြန္ေတာ္ မၾကာပါဘူး …
ကၽြန္ေတာ့္ အယ္ဒီတာေနရာမွာ မညိဳ ဝင္လုပ္ထားေပးပါ”
မၾကာဘူးလုိ႔ သူယုံၾကည္ခဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔လည္း ယုံၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။
သူ႔ “ မၾကာဘူး ” ဆုိတာ (၁၃) ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။
သူျပန္လြတ္လာေတာ့ သူ႔သားေလး အာရဖတ္ခမ်ာ အေတာ့္ကိုုမက်န္းမာဘူး။
သူ႔ သားေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မက ေဆး႐ံုုမွာ သြားၾကည့္ အားေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ ကၽြန္မပုိ႔ေဆာင္ခဲ့တယ္။
ဦးဝင္းျငိမ္း ငုိေႂကြးေနရွာခဲ့တာကုိ ခုေတြးရင္ ခုသတိရ နာက်င္ရပါတယ္။
------------------------------------------------------
အျမတ္တႏုိးလက္ပတ္နာရီ (၀တၳဳတုိ စ/ဆုံး)ျမေႏွာင္းညိဳ...
ဘယ္သူမဆုိ အျမတ္တႏုိးအထားဆုံး အရာတခုေတာ့ ရွိတတ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အျမတ္တႏုိး အထားဆုံးအရာက အႏွစ္ႏွစ္အလလ လုိခ်င္တမ္းတလာခဲ့ရတဲ့ ရုိးလက္စ္ Rolex လက္ပတ္နာရီကေလးပါပဲ။ တန္ဖုိးထားလုိက္သမွ ကၽြန္မတသက္တာ စုေဆာင္းဝယ္ယူထားတဲ့ စိန္နားကပ္၊ စိန္လက္စြပ္တုိ႔လုိ အျခားေသာ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြထက္ ေဟာဒီ ရုိးလက္စ္နာရီကေလးကုိသာ တန္ဖုိးထားခဲ့တယ္။ ပုိျပီး ေစ်းႀကီး ၾကပါေစ၊ ရွားပါးၾကပါေစ၊ ကၽြန္မလုိခ်င္လြန္းလွလုိ႔ ျခစ္ကုပ္ဝယ္ယူထားခဲ့တဲ့ ေဟာဒီ နာရီကေလးသည္သာ တန္ဖုိးအႀကီးဆုံး အႏိႈင္းမဲ့ ျဖစ္ေတာ့တယ္။
႐ိုးလက္စ္ လက္ပတ္နာရီေလးတလုံးကုိ ဝယ္ယူႏုိင္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏ ရွိမလာခင္ ေလးငါးႏွစ္အတြင္းက ဆုိရင္ ဥစၥာရူးတေယာက္လုိ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြ အႀကိႀကိမ္မက္ခဲ့ရတာ ခုနစ္ႏွစ္ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ လူထုက်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈအဖြဲ႕အစည္း PSI / Myanmar မွာ အလုပ္ရျပီးကတည္းက လစာေငြကုိ ခြဲျခမ္း ေခၽြတာစုေဆာင္းလုိက္ရတာမ်ား ေရတြက္လုိက္၊ သိမ္းထားလုိက္၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား ျပည့္မီလာပါ့မလဲ ဆုိျပီး စုိးရမ္းေၾကာင့္ၾကခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မျပီးဆုံးႏုိင္ဘူးလုိ႔ေတာင္မွ ေသာကမ်ားခဲ့ရတာပါ။
ရုိးလက္စ္ လက္ပတ္နာရီတလုံးကုိ လက္ထဲပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရေအာင္ ဝယ္ယူႏုိင္ခဲ့တဲ့ေန႔ ဆုိက္ေရာက္ လာခဲ့တာကုိ သတိတရ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ ရက္ေန႔ဆုိတဲ့ နာရီေရာင္းတဲ့ ခ်ယ္ရီဦးက ေပးတဲ့ ေျပစာကုိ ယေန႔တုိင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ကၽြန္မ သိမ္းထားရတယ္ မဟုတ္လား။
ခ်ယ္ရီဦး အေရာင္းမန္ေနဂ်ာက နာရီဝယ္မယ့္ ကၽြန္မကုိ ေနာက္ေပၚ နာရီပုံစံေတြ ျပသတာကုိ ကၽြန္မ သတိရေနပါတယ္။ ေရႊေရာင္တုိ႔ ဒုိင္ခြက္ပတ္လည္မွာ စိန္စီတဲ့ ပုံစံတုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ေငြေရာင္ ဒုိင္ခြက္ကေလးကုိပဲ လုိခ်င္တာ အေျပာင္းအလဲမရွိတမ္းပါပဲ။ အဲဒိပုံစံနဲ႔ ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိမေနေတာ့လုိ႔ စင္ကာပူကုိ လွမ္းမွာေပးရလိမ့္မယ္တဲ့။ တလေလာက္ေစာင့္ရလိမ့္မယ္တဲ့။ ခုနစ္ႏွစ္ေစာင့္လာျပီးမွေတာ့ တလဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ ေအးေဆးပါပဲ။ ေဒၚလာ ၄ဝဝဝ ( ေလးေထာင္ )ေက်ာ္ အကုန္ အက်ခံျပီးမွ လုိခ်င္တဲ့ ပုံစံကုိပဲ ေစာင့္ယူေတာ့တာေပါ့။
လက္ပတ္နာရီ အေၾကာင္းေျပာရင္း အရင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ဆုိပါေတာ့ ၁၉၇၆ ေလာက္တုန္းက [ စီကုိ Seiko ] နာရီကေလးကုိ သတိရလာတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မေတြအနက္ အငယ္ဆုံး “ စူးစူး ” ဟာ အလွပဆုံး ေခတ္အမီဆုံး၊ အသြက္လက္ဆုံး ျဖစ္တယ္ဆုိျပီး ကၽြန္မတုိ႔ အစ္မေတြက အထင္ၾကီးၾက၊ အားကုိးၾကတယ္ေလ။
အဲဒီ ႏွစ္ေတြတုန္းက ကၽြန္မဟာ နာရီလဲခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အပ်ိဳတုန္းက ေမေမဆင္ထားတဲ့ ရုိးမား Roma နာရီကေလးက ေလးျပီး ရုိးတယ္လုိ႔ ထင္လာခဲ့တာၾကာျပီေလ။ အမ်ိဳးအစားေကာင္း တခုမွန္း ကၽြန္မက နားမွမလည္ခဲ့တာ။ ေခတ္စားတာကုိပဲ အထင္ၾကီးအားက်ခ်င္တဲ့ လူငယ္ဘဝ။
ဒီ ဝတၳဳကုိေရးရင္း ကၽြန္မနဲ႔ သက္ဆုိင္တာကေလးကုိ ရင္ဖြင့္ေျပာျပခ်င္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေဆးေက်ာင္း မျပီးခင္က ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူဆုိတာကုိ စာဖတ္သူ သိထားႏွင့္ျပီး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မေရးျပ၊ ေျပာျပတာကုိ ဖတ္ေနက် မဟုတ္ရင္ေတာ့လည္း သိခ်င္မွ သိထားမွာမုိ႔ ထပ္ေျပာျပဖုိ႔ လုိေနမွာေပါ့။ စာေရးသူအေနနဲ႔ နည္းနည္း ပုိေရးလုိက္ ေျပာလုိက္တာ အပန္းမႀကီးပါဘူး။ သိမွလည္း ဇာတ္ရည္လည္မွာဆုိေတာ့ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ထင္တာနဲ႔ ေရးသားရျပန္တာပါေနာ္။
ဆရာဝန္ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေျပာင္းေရႊ႕ရာ သထုံမွာ မိသားစုလုိက္ေနၾကျပီး တႏွစ္မွ တခါႏွစ္ခါဆုိသလုိ အေၾကာင္းကိစၥရွိတဲ့အခါ ရန္ကုန္ဆင္းလာေလ့ရွိတာကုိလည္း ေရးျပဦးမွ ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ။ သားငယ္ တႏွစ္သားေလာက္မွာ ရန္ကုန္ တေခါက္ဆင္းလာျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ေရႊတိဂုံ၊ ကမၻာေအး ဘုရားဖူးေနက် ျဖစ္သလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတုိ႔ သိမ္ႀကီးေစ်းတုိ႔ကုိလည္း အဝယ္အျခမ္းထြက္ရတာက အဲ့ဒိကာလ ႏွစ္သုံးေလးဆယ္တုန္းက ပုံရိပ္တခုေပါ့။
ကၽြန္မက ကၽြန္မရဲ႕ ရုိးမားနာရီကေလးကုိ တပည့္သားခ်င္းတေယာက္ကုိေပးလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ညီမငယ္ စူးစူးကုိ ကၽြန္မအတြက္ နာရီအသစ္တခု လုိက္ဝယ္ေပးပါလုိ႔ နားပူတယ္။ဒါနဲ႔သူက ကၽြန္မကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ေခၚသြားတယ္။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဆိုုတာဟာ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတုန္းက အရမ္းကုိ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ စည္ကားတဲ့ေနရာေပါ့။ နာရီအသစ္ေတြကုိ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ၾကည့္ၾက၊ ေရြးၾကတယ္။
“ မမ .. ဒီနာရီေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ ”
သူျပတဲ့ နာရီကေလးက ေခ်ာကလက္တုံးေလးနဲ႔ တူလုိက္တာ။ သူေျပာသလုိပဲ ခ်စ္စရာေလးလုိ႔ ထင္တာပါပဲ။
“ အညိဳေရာင္ကေလးဆုိေတာ့ .. အဝတ္အစားလည္း မေရြးဘူး မမရဲ႕ ”
သူေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိ၊ သူက ရန္ကုန္မွာ ေနေတာ့ ကၽြန္မထက္ပုိျပီး ျမင္တတ္၊ၾကည့္တတ္မွာပါပဲ။
“ အင္းေပါ့ .. ဒါပဲ ဝယ္လုိက္ၾကတာေပါ့ ”
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကေန အိမ္ျပန္လာၾကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ညီမ နီနီ၊ ေမေမနဲ႔ အတူရွိေနၾကတဲ့ တျခား ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္းေတြကလည္း နာရီကေလးလွလုိက္တာလုိ႔ ဝုိင္းေျပာၾက၊ ၾကည့္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မမွာ အိပ္ရာဝင္ကာမွပဲ ခၽြတ္ေတာ့တဲ့အထိ နာရီေလးကုိ စြဲလမ္းခဲ့ဟန္ရွိပါရဲ႕။ အဲဒီေခတ္ တန္ေၾကး ( ၆ဝဝ က်ပ္ ) ဆုိတာကလည္း မနည္းမေနာ ေပးရတာေလ။ ေရႊေစ်းေတာင္မွ ေထာင္ဂဏန္းပဲရွိေသးတာ မဟုတ္လား။
“ ေခ်ာ့ကလက္နာရီ ”
ညီမနီနီက က်ီစယ္တယ္။ ကၽြန္မက ေခ်ာကလက္တုံးကုိ ကုိက္စားေတာ့မလုိ တုံ႔ျပန္တယ္။ လူ႔စိတ္ဆုိတာ အေတာ္ထူးဆန္းပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကၽြန္မႏွစ္သက္ေနတဲ့ နာရီကုိ ဘယ္သူမွလည္း မကန္႔ကြက္ပါဘဲနဲ႔ ေနာက္တေန႔ၾကေတာ့ ကၽြန္မ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ နာရီကလည္း ကေလးကလား ႏုိင္လုိက္တာလုိ႔ စိတ္တုိင္း မက်ေတာ့တာ။ ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ထားျပီးကာမွ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး အေတာ္ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ပါလား ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ စိတ္တုိမိေတာ့တယ္။ကုိယ္ႀကိဳက္လုိ႔ ကုိယ္ဝယ္လာတာ ေခ်းမ်ားမေနနဲ႔လုိ႔ ကၽြန္မကုိ ကၽြန္မ ဆုံးမရတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မႀကိဳက္ေတာ့တဲ့ ေခ်ာကလက္နာရီကုိလည္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဒဏ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ပတ္ခဲ့ရပါတယ္။
သားငယ္ ေလးႏွစ္သား ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကၽြန္မက ေဆးေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရတယ္။ ခုမွပဲ ကၽြန္မနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းကိစၥကုိ ေျပာျပဖုိ႔လုိလာတာမုိ႔ ေျပာပါျပီေနာ္။ ကၽြန္မက ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးရာက ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္နဲ႔ ေဆးခြင့္တင္ျပီး ထြက္ေနခဲ့တာပါ။ ကုိးႏွစ္အၾကာမွာမွ
ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ ျပန္ရေတာ့တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘြဲ႕ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ဆရာဝန္မျဖစ္ေသး၊ ကုိယ့္ ထက္ ကုိးႏွစ္ငယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ အတူတက္ျပီးမွ ဘြဲ႕ရျပီး ဆရာဝန္ ျဖစ္လာရတာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ကုသုိလ္ကံေကာင္းလွေပတယ္လုိ႔ မယုံႏုိင္ေအာင္ ရွိပါရဲ႕။
ဆရာဝန္ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အင္းစိန္ ေအာင္ဆန္းမွာေနတဲ့ ကၽြန္မဟာ စာမူသြားပုိ႔၊ စာအုပ္သြားထုတ္၊ စာမူခသြားယူနဲ႔ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြမွာ ေျခရာထပ္ခဲ့တာေပါ့။ ေခတ္ရဲ႕ျခိမ္းေျခာက္မႈေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ျဖတ္သန္းၾကရတဲ့ အေၾကာင္းေတြမပါရင္ အသက္မဝင္ဘဲ ပ်င္းတြဲေနေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။
ကၽြန္မပုံမွန္ေရးေနက် ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာ ဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းကုိ ၁၉၈၈ အလြန္ပုိင္းမွာ “ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီလဲ” ေဆာင္းပါးအပါအဝင္ ခြင့္မျပဳဘဲ စာေစာင္ထုတ္ေဝမႈနဲ႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ အက်ဥ္းခ်လုိက္တာအတြက္ ကၽြန္မတုိ႕မွာ အေတာ့္ကုိ မေက်မခ်မ္း အံ့ၾသစိတ္ဆုိးရပါတယ္။ ဒါဟာ ျပည္သူ႔ အေပၚ ႏုိင္လုိမင္းထက္ အာဏာျပျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယူဆခံစားရတယ္။ (၈၈ အေရးအခင္းတုန္း ကလည္း အဲသလုိပဲခံစားရလုိ႔ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္း စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပခဲ့တယ္။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ အတူ ေန႔တုိင္းခ်ီတက္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကုိ ဆရာ့သမီး ဥမၼာဝင္းေဖနဲ႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ စားျမံဳ႕ျပန္ ရေသးတာ)။
စာ ေရးဆရာဆုိလုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အျပင္ ပန္းခ်ီ ယဥ္မင္းပုိက္ပဲပါတယ္လုိ႔ တြက္မိၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာဝင္းခက္တုိ႔၊ ဆရာတင္မုိးတုိ႔၊ ဆရာမင္းသိခၤတုိ႔ ဆရာေမာင္မုိးသူတုိ႔က ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးေအာက္မွာ ေဟာေျပာေနၾကတာကုိးလုိ႔ သတိရျပီး ရယ္ေမာၾကရတယ္။ ဒါေတြဟာ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ။ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ အေကာင္အထည္ေဖာ္မျပႏုိင္ေပမယ့္ ရွိတာေသခ်ာပါတယ္။
ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းကုိ ဘားလမ္းရဲစခန္းမွာ သြားေတြ႕တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔ အတူလာေတြ႕သူေတြနဲ႔ အတူေရာက္ေနတာေပါ့။
ဦးမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းက အခ်ဳပ္ကားထဲကေန မွာၾကားပါတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာပါဘူး .. ကၽြန္ေတာ့္ အယ္ဒီတာေနရာမွာ မညိဳ ဝင္လုပ္ထားေပးပါ ”
မၾကာဘူးလုိ႔ သူယုံၾကည္ခဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ယုံၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။
သူ႔ “ မၾကာဘူး ” ဆုိတာ ( ၁၃ ) ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ သူျပန္လြတ္လာေတာ့ သူ႔သားေလး အာရဖတ္ခမ်ာ အေတာ္ကုိ မက်န္းမာဘူး။ သူ႔ သားေလးရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြ ကၽြန္မက ေဆးရုံမွာ သြားၾကည့္ အားေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ ကၽြန္မပုိ႔ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဦးဝင္းျငိမ္း ငုိေႂကြးေနရွာခဲ့တာကုိ ခုေတြးရင္ ခုသတိရ နာက်င္ရပါတယ္။ (သံေယာဇဥ္ဆုိတာ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျပႏုိင္ေပမယ့္ ရွိတာေသခ်ာ ပါတယ္လုိ႔ ထပ္မံ ေထာက္ျပပါရေစဦး။ )
ဘာ လုိ႔မ်ား ကၽြန္မက ဒါေတြ ေတြးမိ၊ ေရးမိေနရတာလဲ။ ကၽြန္မ အေၾကာင္းရင္း ရွာေဖြရပါတယ္။ ေၾသာ္ .. သိျပီ၊ သိျပီ။ ေခ်ာ့ကလက္ “ ဆီကုိ ” လက္ပတ္နာရီနဲ႔ ဆက္စပ္သြားလုိ႔
ျဖစ္မွာေပါ့။ မႀကိဳက္ေတာ့ေပမယ့္ ကုန္က်တဲ့ ေငြတန္ေၾကးကုိ ႏွေျမာလုိ႔ အတူေရြးခ်ယ္ ဝယ္ျခမ္းေပးတဲ့ ညီမေလးကုိလည္း အားနာလုိ႔ ေခ်ာ့ကလက္ ဆီကုိေလးကုိ ကၽြန္မက သစၥာရွိရွိ ပတ္ခဲ့တာပါ။
တေန႔ေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးျပီး တုိးေဝွ႔ရင္းနဲ႔ပဲ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ ထုိင္နားရင္း အယ္ဒီတာအဖြဲ႕နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာေနျဖစ္ၾကတယ္။
“ ေဟာေတာ့ ” ကုိယ့္ဘယ္လက္ဖ်ံကုိ ကုိယ္စမ္းသပ္ရင္း ငုံ႔ၾကည့္ရင္းက ကၽြန္မ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ အာေမဍိတ္ ျပဳမိတယ္။
“ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ မညိဳ ”
“ ကၽြန္မ လက္ပတ္နာရီကေလး မရွိေတာ့ဘူး ”
“ ဟုတ္ရဲ႕လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ပုိက္ဆံအိတ္ထဲလည္း ဘယ္ထည့္မွာလဲ .. လက္မွာ ပတ္လာတာကုိ တေယာက္ေယာက္က အလစ္မွာ ျဖဳတ္ယူသြားတာ ေသခ်ာတယ္ ”
အယ္ဒီတာအဖြဲ႕က ကၽြန္မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမွာ စုိးရိမ္ေနၾကတယ္ေလ။
“ စိတ္မပူပါနဲ႔ .. မႀကိဳက္ေတာ့တာက ဝယ္ျပီး ေနာက္ေန႔ကတည္းကေလ။ အခုမွပဲ နာရီလဲႏုိင္ေတာ့မယ္ .. ဝမ္းသာလုိက္တာ ” ဆုိေတာ့ သူတုိ႔က ရယ္ၾကတယ္။
“ ဒါဆုိ မညိဳ ဘယ္လုိ လုပ္မွာလဲ ”
“ နာရီကုိ အလစ္သုတ္သြားခံရလုိ႔ ဝမ္းသာသြားတယ္လုိ႔ပဲ ဝတၳဳတုိတပုဒ္ ေရးမွာေပါ့၊ စာမူခရမွာေပါ့”
“ ဖတ္ရတဲ့သူေတြက ယုံပါ့မလား .. နာရီပါသြားတာ ဝမ္းသာတယ္လုိ႔ မထင္ဘူးလားလုိ႔ပါ။ နာရီ မဟုတ္ဘဲ တျခားတခုခု ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ ေတြးစရာပဲ ”
အယ္ဒီတာေတြက ေနာက္တယ္။ ကၽြန္မက ရုိးအသူပီပီ သူတုိ႔ေနာက္ေျပာင္တာကုိလည္း အဓိပၸာယ္မေပါက္ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ အိမ္အျပန္လမ္းက်မွ တေရးေရးေတြးမိ၊ စိတ္တုိမိ။ ဟြန္း သူတုိ႔ေတြလုိမ်ား လူမေဖာက္ျပားရရင္ စိတ္ေဖာက္ျပား ပစ္မယ္လုိ႔မ်ား သေဘာရွိမွာ က်ေနတာပဲ။
ကၽြန္မခင္ပြန္းက သူတတ္ႏုိင္တဲ့ ေငြအင္အားနဲ႔ ကၽြန္မကုိ Cymer ဆုိတဲ့ လက္ပတ္နာရီတလုံး ဝယ္ေပး ပါတယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္။ နာရီတလုံး ရတာပဲဥစၥာ။
“ ရုိးလက္စ္လုိပဲေနာ္ ”တုထားတာဟာ အစစ္မဟုတ္ဘူး ဆုိတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ရုိးအေပမယ့္ သိနားလည္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘာလုိခ်င္တယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိသြားတယ္။ ကၽြန္မလုိခ်င္တာ Rolex ပါလား။ အရင္က ၾကားဖူးခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ “ ရုိးလက္စ္ ” ဟာ ေစ်းႀကီးတဲ့ ပစၥည္းဆုိတာ သိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကားဖူးတဲ့ အဆင့္မွာပဲ စိတ္ကူး ကရပ္တန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရလာတဲ့ Cymer ကုိ တန္ဖုိးမထားတတ္ဘူး။ မခက္ေပဘူးလား။
ႀကိဳးစားျခင္းနဲ႔ ကုုသုိလ္ကံဟာ ဆႏၵကုိ ျပည့္ဝေစပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေဆးပညာနဲ႔လည္း မကင္းကြာ၊ အႏုပညာဖန္တီးမႈတခုကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေဝမွ်တဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး အရာရွိအလုပ္မွာ လစာ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္း ရွိလာျပီး ဆယ့္သုံးႏွစ္တုိင္ ႀကိဳးစား စုေဆာင္းလာရတဲ့အတြက္ ဒီတသက္ေတာ့ မဝယ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ထားတဲ့ “ ရုိးလက္စ္ ” ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ရရွိလာပါေတာ့တယ္။
သူ႔ ဒုိင္ခြက္နဲ႔ လက္ပတ္နာရီ ႀကိဳးဟာ ေငြမဟုတ္ဘဲ ပလက္တီနမ္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ။ ဒုိင္ခြက္ ထိပ္က သရဖူကုိေရာ သံပတ္ေပးတဲ့ ခလုတ္ကုိပါ Rolex လုိ႔ ကမၸည္းထုိးထားတယ္ ဆုိတာ၊ သိန္းငါးဆယ္ေလာက္ တန္ေၾကးရွိတယ္ဆုိတာ ေလမႂကြားရင္၊ ထုတ္ေဖာ္မေၾကညာရင္ အတူေနထုိင္သူေတြမသိ။ ကၽြန္မပဲ သိေနတာ။
ကုတ္ကုတ္ခဲခဲ စုေဆာင္းဝယ္ယူထားတဲ့ “အျမတ္တႏုိး နာရီ ” ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ သတိလက္လြတ္ မထားဘူး။ လက္ကေန ခၽြတ္တာနဲ႔ တခါတည္း ပုိက္ဆံအိတ္ထဲကုိ ထည့္သိမ္းေနက်။ အသက္ႀကီးလာၿပီမုိ႔ ဘတ္စ္ကားတုိးမစီးေတာ့လုိ႔ တကၠစီနဲ႔သြားရင္လည္း သတိရွိေနလုိ႔ အရင္ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္တုန္းက “စီကုိ” အလစ္သုတ္ ခံရတာမ်ိဳးမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရ ဆုိတဲ့စကားကုိ နားလည္သိမွတ္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း နာရီကေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ သြားစရာကိစၥတခု အေရးႀကီးတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးတုန္းက ခၽြတ္ထားတဲ့ နာရီကေလးကုိ ျပန္မပတ္ျဖစ္ဘဲ ကားႀကံဳနဲ႔အမီ ကပ်ာကယာလုိက္သြားခဲ့ရျပီး သုံးေလးရက္ ကင္းကြာသြားရတယ္။ အခ်ိန္သိခ်င္ရင္ ေခတ္ဓေလ့အတုိင္း မုိဘိုိင္း လက္ကုိင္ဖုန္းကုိသာ အလြယ္ၾကည့္ျဖစ္။ အိမ္မွာဆုိလည္း တုိင္ကပ္နာရီ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ျဖစ္နဲ႔။ အင္း .. အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ လက္ပတ္နာရီကေလးကုိ လက္ေကာက္ ဝတ္မွာ ပတ္မထားဘူး ဆုိတာ သတိလက္လြတ္သြားခဲ့ရတာပါ။
ေရႊေရာင္၊ စိန္ေရာင္၊ ပုလဲေရာင္ေတြ မကြန္႔ျမဴးထားလုိ႔ အနီးကလူေတြက ကၽြန္မရဲ႕ နာရီဟာ တန္ဖုိးႀကီးတယ္ဆုိတာ မသိၾကတာပါပဲ။ သိၾကစရာမွမလုိအပ္တာ။ ကၽြန္မက တန္ဖုိးထားေန၊ ျမတ္ႏုိးေနဖုိ႔သာ အေရးႀကီးတာ မဟုတ္လား။
ေဟာ .. အခု ပစၥည္းေပ်ာက္ရျပီ။ ကုိယ္ပဲႀကိတ္ရွာေပေတာ့ေပါ့။တရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ရုိးလက္စ္ ေပ်ာက္ျပႆနာကုိ အိမ္သားေတြလည္း ရိပ္မိလာၾကကုန္ပါေလေရာ။ ဒီေငြေရာင္ လက္ပတ္နာရီကုိမ်ား ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနရတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္ပါေစ။ ျပန္ေတြ႕ဖုိ႔သာ အေရးႀကီးတာပါ။
ရွာ လုိက္ရတာမ်ား စာအုပ္စင္ေပၚ စာအုပ္ေတြၾကားထဲ စားပြဲေတြေပၚ ၾကမ္းျပင္မက်န္ တခန္းလုံး ေနရာ အႏွံ႔။ ေၾသာ္ .. ေၾသာ္ မီးခံေသတၱာထဲမွာ ေယာင္ရမ္း ထည့္သိမ္းမိသလားနဲ႔။ ကၽြန္မက သိပ္ရႈိးမမ်ား တတ္ေပမယ့္ အဝတ္အစား သြားရလာရတဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြေအာင္ေတာ့ ျပင္ရဆင္ရ၊ လက္ကုိင္အိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲကုိင္သြားရတတ္တာ။ အဲဒီ အိတ္ေတြထဲမွာ ထည့္ထားႏုိင္တယ္ ဆုိျပီး စဥ္းစားမိရင္း ရွာရင္း ကၽြန္မမွာ စိတ္ေထာင္းကုိယ္ေၾကနဲ႔ အင္မတန္ေလွ်ာ့ရခက္တဲ့ ကုိယ္အေလး ခ်ိန္ေတာင္ မသိမသာ ေလ်ာ့က်သြားတဲ့အထိ။
ညတုိင္က်ရင္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက သတိရလာျပီး ထထုိင္။ ပုိက္ဆံအိတ္ေတြ ထရွာၾကည့္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ လက္ပတ္နာရီကေလးကုိ ေခြေခြကေလး စမ္းမိရပါေတာ့တယ္။ မည္သူမဆုိ ကၽြန္မက “ အျမတ္တႏုိး လက္ပတ္နာရီ ” လုိ႔ တင္စားသလုိပဲ တန္ဖုိးအထားဆုံး ဘယ္အရာကုိျဖစ္ျဖစ္ တခုတည္းကုိသာ ဦးထိပ္ပန္ဆင္ထားျပီး ရင္ဝယ္ပုိက္ေထြး ၾကစျမဲ မဟုတ္ပါလား။
* ျမေႏွာင္းညိဳ
