ခ်စ္သူအတြက္ စာတစ္ေစာင္ (ေယာဟန္ေအာင္)

ခ်စ္သူအတြက္ စာတစ္ေစာင္

(ေယာဟန္ေအာင္)

(၁)

ထင္မွတ္မထားဘဲ ထိုင္းရုပ္ရွင္ကားေလးတကားၾကည့္ရတယ္။ ဒီရုပ္ရွင္ေလးအေၾကာင္း အရင္ေျပာၾကပါစို႔။  (The Letter) “ခ်စ္ေမတၱာစာ” လို႔ေခၚတဲ့ ဇာတ္ကားေလးပဲ။ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ေလးပဲေပါ့။ မင္းသမီးျဖစ္တဲ့ ဒ်ဴး (Dew) (Ann Thongprasom) က အေမဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္၊ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ကို စ်ာပနအျပန္ ဖူးစာဘက္နဲ႔ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္။ သူက ဘန္ေကာက္က ကြန္ျပဴတာကုမၸဏီတခုမွာ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြေရးတဲ့ ပညာရွင္။ ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ ခ်င္းမိုင္ အျပင္ဘက္နားက ရြာသားလူငယ္ေလး၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး သုေတေသန ျခံတခုမွာ အပင္ေပါက္ေလးေတြပ်ဳိးသူ၊ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ဘဝကို ျဖတ္သန္းေနတဲ့ သူ။ သုမ့္ (Tom) (Uttaporn Teemakorn) လို႔ ေခၚတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ ဓာတုခ်င္း တိုက္ဆိုင္ၾက၊ ဓာတ္ျပဳၾက၊

ကံဆံုၾကတယ္ေပါ့။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒ်ဴး ရဲ႕ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးဟာ အင္တာနက္မွာ ၿငိလာရတဲ့သူနဲ႔ လူခ်င္းဆံုဖို႔ အသြား တေန႔မွာ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္။ တုန္လႈပ္ဖြယ္ အျဖစ္ေတြနဲ႔ ဆက္တုိက္ လႈပ္ယမ္းခံရတဲ့ ဒ်ဴးဟာ ဘဝမွာ ဟာလာက်င္းသလို ျဖစ္ခဲ့၊ တြယ္ရာမဲ့သလို ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒ်ဴးနဲ႔ သုမ့္က ဖုန္းအေျပာအဆိုေတာ့ ရွိေနၾကၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ခ်င္းမိုင္က သုမ့္ရဲ႕ စိုက္ပ်ဳိးေရးျခံကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အနားယူဖို႔ လာခဲ့တယ္။

ဆိုၾကပါစို႔။ သူတို႔ ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ၾကၿပီး မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လို႔။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ ေက်ာရိုးျဖစ္တဲ့အခ်စ္စာေတြ အေၾကာင္းေရာက္လာတယ္။ သုမ့္က သတၱဳမုန္႔ပံုးတခုမွာ ယခုတိုင္သိမ္းထားေသးတဲ့ သူ႔အေဖက အေမကိုေပးခဲ့တဲ့ အရင္က ေမတၱာစာေတြ လာျပတယ္။ သူလည္း ဒ်ဴးဆီကို အလားတူ ခ်စ္ေမတၱာစာေတြ ေရးခ်င္ေသးတယ္လို႔ေျပာလာတယ္။ သို႔ေပေသာ္လည္း သူတို႔က အိမ္ေထာင္က်ေနၾကၿပီ။ ဒ်ဴးက ေခတ္ဆန္သူပီပီ ပိုလက္ေတြ႔က်တယ္။ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေနရတဲ့ လင္မယားဘ၀မွာ ခ်စ္စာ ေရးၾကစရာ လိုသလားေပါ့။ ဒ်ဴးက သူ႔ရဲ႕ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေရးတဲ့အလုပ္ကို အေဝးကေန ကန္ထရိုက္ သေဘာယူၿပီး ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာေနၿပီး ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ လင္မယားက ရံုးခ်ိန္တြင္း ခဏတာမွာေတာင္ အီး-ေမးလ္အတိုေလးေတြ ေရးၿပီး ေမတၱာပို ခဲ့ၾကေပါ့။

သူတို႔ ေမတၱာဇာတ္လမ္းက ရုတ္ခ်ည္းမုန္တိုင္းထန္လာခဲ့တယ္။ သုမ့္မွာ မ်ဳိးရိုးအရပါလာတဲ့ ေရာဂါတခုက အေတာ့္ကို ျပင္းထန္ဆိုးရြား ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သုမ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္လို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနမေကာင္း နာတာရွည္ျဖစ္ေနၿပီး သုမ့္ ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဒ်ဴးအျဖစ္ဟာလည္း ေၾကကြဲဖြယ္၊ တကိုယ္ေရတည္း ဘဝကို ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရေတာ့မယ့္ အေျခအေန ျဖစ္လာျပန္ေပါ့။ ခ်စ္သူ မရွိေတာ့တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာပဲ ဆက္ေနရႏိုး၊ ဘန္ေကာက္ျပန္ရႏိုး ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနခ်ိန္။ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

သူ႔ဆီကို စာေတြ မွန္မွန္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္က ပို႔သလဲ ဆိုတာေတာ့

လိပ္စာပါမလာခဲ့ဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ခ်စ္သူ သုမ့္ ကိုယ္တိုင္က ေရးထားတဲ့ စာေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဆိုပါစို႔။ တေယာက္ထဲ က်န္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အားမငယ္ဖို႔ အားေပးထားတဲ့စာေတြ။ ႏွစ္သိမ့္ထားတဲ့ ေမတၱာစာေတြ။ ဒ်ဴးက အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေနမိတယ္။ သုမ့္ ရဲ႕ လက္ေရးကလည္း မူရင္း အစစ္အမွန္ပဲ။ ဒ်ဴး အတြက္ ပေဟဠိေတြျဖစ္ေနရတယ္။

ဒီ ဇာတ္လမ္းေလးက ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္၊ ေၾကကြဲလိႈက္ေမာဖြယ္ ေမတၱာဖြဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ ခ်င္းမိုင္ေဒသက လွပတဲ့ ရႈခင္းေတြနဲ႔အတူ ျပထားတယ္။ ဇာတ္လမ္းမွာ အဓိကက်တဲ့ သုမ့္နဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့၊ သူေမြးတဲ့ေန႔မွာပဲ သူ႔အေဖက စိုက္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အထီးက်န္သစ္ေျခာက္ပင္တပင္ကလည္း လြမ္းေမာဖြယ္ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္အေနနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ ခဲ့တာေပါ့။ ဒီသစ္ေျခာက္ပင္က ေတာင္ၾကား လြင္ျပင္တခုကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ စီးမိုးထားတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးျပတ္တခု မွာ ရွိေနတယ္။ ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းေတြမွာ ျမဴေျခဆိုင္းလို႔။ တိမ္ေတြ လြင့္ပ်ံေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဒီရုပ္ရွင္ကို ယက္ရွယ္ ေဖာက္သီထားတယ္။

(၂)

အခ်စ္ဆိုတာ အသက္အရြယ္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္၊ ပ်ဳိပ်ဳိအိုအို မဆို လူသားတိုင္းအတြက္ စီးဆင္းကူးဆက္ႏိုင္တဲ့ လိႈင္းေတြေလ။ ေႏြးေထြးၿပီး အၾကည္ဓာတ္ေတြ လြင့္ပ်ံလာေစႏိုင္တဲ့ လူသားခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလို အခ်စ္ကိစၥ ေတြ အတြက္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဆက္သြယ္ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေမတၱာစာေတြ ရွိလာခဲ့။ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔ အတြက္ စာေတြေရးခဲ့ၾက။ သီခ်င္း ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာခဲ့။ ေတးသံေတြက ပိုလို႔ေျပာင္းႏြဲ႔လာခဲ့။ အၾကည့္အျမင္ေတြက ပိုမို ေရာင္စံု လွပလာခဲ့။ ခြန္အားေတြျပည့္ဝလာခဲ့ၾကတယ္။ ခ်စ္ဒုကၡေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ခ်စ္သတၱိေတြလည္း ေမြးျမဴ ခဲ့ၾကေပါ့။

သည္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္မိေတာ့ က်ေနာ့ရဲ႕ သက္တမ္းမွာ

ငယ္ဘဝ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း အေႏွးျပကြက္ေတြလို ျပန္ေပၚလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း ခ်စ္ေမတၱာစာေတြ ေရးဖူးသေပါ့။ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔စာေတြ ေရးခဲ့ဖူးသေပါ့။ မေပးျဖစ္တဲ့စာေတြ ရွိသလို၊ ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေမတၱာစာေတြလည္း ရွိခဲ့သေပါ့။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ေမတၱာစာေပးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကို သတိရေနမိေသးေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က ငယ္ရြယ္ ေသြးဆူေန ခ်ိန္။ အခ်စ္ဆိုတာ ရႈပ္ပါတယ္ဆိုတာကေန၊ ေႏြးေထြးၾကည္လင္မႈပါလားလို႔ စသိလာတဲ့အခ်ိန္…
“ငါ့ကို ဘယ္သူအိပ္မက္မက္မွာလဲ…
ငါ ခုန္ဝင္လာခဲ့မွာပဲ…” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတိုစေတြလည္း ေရးမိတဲ့အခ်ိန္။

သို႔ေသာ္လည္း လူပ်ဳိျဖစ္ေနာက္က်တယ္ေတာ့ ဆိုရမယ္။ ငယ္ငယ္က စာဂ်ပိုးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ ရင္ခုန္လာ၊ သူမ်ားအတြဲေတြျမင္မွ အားက်ေငးေမာလာမိတဲ့ အခ်ိန္။ မိန္းမတေယာက္အတြက္ သီခ်င္းေတြ ရင္ကြဲေလာက္ေအာင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆိုတတ္လာတဲ့အခ်ိန္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ညႀကီးမင္းႀကီး သီခ်င္းဆိုရတာကို သေဘာေခြ႔လာတဲ့အခ်ိန္။ ျပဴတင္းေပါက္ ခန္းစီးစေလး လႈပ္လာတာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေမာၾကည္ႏူးလာတတ္တဲ့ အခ်ိန္။

သို႔ေသာ္လည္း ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ေမတၱာစာေပးဖို႔ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာကိစၥေတြမွန္း မသိရဘဲ က်ေနာ္စိတ္ေတြ ညစ္ညဴးေနခဲ့မိတာလည္း သတိရေနမိေသးတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အဇၥ်တၱမွာ ပလာက်င္းသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘာကိုျဖည့္ဆည္းထည့္သြင္းရမယ္ ဆိုတာလည္း မသဲမကြဲ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ အျခားကိစၥေတြလည္း ရွိေသးတယ္။စိတ္ညစ္ညဴးေနတာ ေက်ာင္းစာေမးပြဲကိစၥေတြ ပါသလို၊ အိမ္က ေက်ာင္းလခ ေပးထာတာေတြ သံုးထားမိလို႔ ဘယ္လို ျပန္ရွာဆပ္ရမွန္း မသိတဲ့ကိစၥေတြလည္း ပါေသးတယ္။

ဒါ နဲ႔ တေန႔သားမွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ အတန္းတူ ေက်ာင္းသူတေယာက္ကို မ်က္ေစ့က်ေနမိေတာ့တယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္တပတ္ၾကာေလာက္ ရက္ဆက္ ေငး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္လာသလို၊ သူကလည္း သတိျပဳမိလာပံုရတယ္။ က်ေနာ့ျဒဗ္စင္ေတြလည္း ႂကြလာခဲ့တယ္။ တပတ္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို အခ်စ္စာေပးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ ပထမဦးဆံုး အခ်စ္စာကို အထူးသီကံုးရမွာေပါ့။ “ထူးရွယ္” ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ေစရမယ္ေပါ့။
ကိုယ္ကလည္း ကဗ်ာရူး စာရူးဆိုေတာ့ ကြန္႔ၫြန္႔သီဖြဲ႔ ခ်င္ေနေသးခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ မာယာေကာ့ဖ္ စကီးရဲ႕ ကဗ်ာတပုိဒ္ကို ယူသံုးလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ည စဥ္းစားခဲ့ရသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေက်ာင္းသြားစဥ္ ၉-ကား စီးရင္လည္း ဒီစာအေၾကာင္း ေခါင္းထဲမွာ။ လက္ခ်ာလိုက္ေနစဥ္မွာေတာင္ စာအုပ္ေနာက္ေက်ာ ေတးေတး ထားမိေသးတာမ်ဳိး။

ေနာက္ဆံုး အခ်စ္စာ တေစာင္ေတာ့ ရခဲ့တယ္။
“မဥမၼာ…
ကိုယ္ဘာေတြမ်ား ေရးရမလဲ…
ကိုယ့္ဘဝတခုလံုးဟာ မင္းအတြက္ စာတေစာင္ပဲ..
ဒီစာကို လက္ခံလိုက္ပါေတာ့ကြယ္။
ထာဝရ..
ေယာဟန္” လို႔ ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ဒါပဲ။

တိုေတာင္းၿပီး လံုးဝျပည့္စံုတဲ့စာ။ “ခ်စ္တယ္” ဆိုတာမ်ဳိးေျပာင္ေျပာတာမ်ဳိး၊ ဘလိုင္းႀကီးေျပာလိုက္တာမ်ဳိး မပါဘဲ၊ ဆိုလိုရင္းကို ေရာက္ေစတဲ့စာ။
ဘယ္ေလာက္ သိမ္ေမြ႔လိုက္ပါသလဲ…။

ေရရွည္ ရည္မွန္းထားေၾကာင္းပါေအာင္ “ထာဝရ” ဆိုတဲ့ စာသားေလး ၃-လံုးကို ထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို ရင္ေတြခုန္လာေစမယ့္စာ..။ အနည္းဆံုး ၃-၄ ညေလာက္ အိပ္မေပ်ာ္ေအာင္ ျဖစ္သြားေစမယ့္စာေပါ့။ က်ေနာ္ရဲ႕ မာစတာ ပိစ္ (တသက္ တပုဒ္) ဆိုတဲ့ စာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္သေပါ့။

အဲ သည္ အခ်ိန္မွာ အိမ္မွာလည္း သူ႔ပံုကို ကေရယြန္ဖေယာင္းနဲ႔ ဆြဲေနေသးတယ္။ တသက္တကားေရးတဲ့ ပန္းခ်ီကားမ်ဳိး။ တခ်ိန္ အဆင္ေျပရင္ ဒီပန္းခ်ီကားကို သူ႔ကို ေပးမယ္လို႔လည္း ရည္ရြယ္ထားေသးတယ္။ အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမကမ်ားေတာ့ အၿငိဳအျငင္အမ်ားသား။ အေမကလည္း ဒီအရြယ္တိုင္ ရည္းစားသနာရွိတယ္ဆိုရင္ေျပာခ်င္ေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ တအိမ္လံုး အိပ္ေမာက်တဲ့ အခ်ိန္ကို ေရြးၿပီးမွ ဆြဲရတယ္။

ျခင္မကိုက္ေအာင္ထြန္းထားတဲ့ ျခင္ေဆးေခြေတြနဲ႔ ရီေဝမူးေနာက္ၿပီး ဒီပံုကို အၿပီးသတ္ခဲ့တယ္။ အႏုပညာအရ ေျမာက္-မေျမာက္ မသိႏိုင္တာေတာင္ အခ်ိန္ထည့္သြင္းမႈ တန္ဖိုးေတာ့ ျမင့္သေပါ့။

သည္လိုနဲ႔ ခ်စ္ရသူကို စာေပးဖတ္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ စာေရးေတာ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြပံုပါတဲ့ စာရြက္ေတြ ေရြးမိေသးလား၊ ေရေမႊးေဘာပင္ေလးေတာင္ သံုးခဲ့ေသးသလား မသိဘူး။ သို႔ေသာ္ သံုးမိမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ က်ေနာ္က အရိုးသားဆံုးဆိုတာလည္း ျပခ်င္ေတာ့ ဒီလို ပကာသနေတြ သံုးခ်င္မွ သံုးမိလိမ့္မယ္။

ဒီစာကို ေပးဖို႔ လူရွင္းၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေနရာမ်ဳိး ေရြးရေပလိမ့္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ လက္ဖက္ရည္မေကာင္းလွေပမယ့္ ဆိတ္ၿငိမ္လူရွင္းတဲ့ဆိုင္။ သူ႔ကို အေဆာင္ကေန က်ေနာ္ ေခၚထုတ္လာခဲ့တယ္။ ရင္းႏွီးမႈကေတာ့ တစံုတရာ ရွိေနေတာ့လည္း သူက လိုက္လာတယ္။

“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို စကားေလးဘာေလးေျပာခ်င္လို႔။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့”
“လက္ဘက္ရည္ သြားေသာက္ၾကရေအာင္ေလ….”
က်ေနာ္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး လုပ္ထားေပမယ့္ သိပ္သတၱိမရွိသလို ခပ္ရြံ႔ရြံ႔..
သူကလည္း “သြားတာေပါ့” ဆိုၿပီး လိုက္လာတယ္။ တလမ္းလံုး စကားတလံုးမွ မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။

အခုပဲ ေပးလုိက္ရေတာ့မလား..
ဟိုေရာက္မွ စာကို ေပးရမလား… ေဝခြဲမရ။
ေျပာလာတာေတာ့ အေဆာင္က ဟင္းေကာင္းလား၊ ဒီေန႔ ဘာခ်က္လဲ။ ဆိုးတယ္။ ဒီေန႔ အေဆာင္မွာ ေရမလာဘူး ဆိုတာေတြ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေရာက္လာတယ္။ ေမွာင္ကုပ္ကုုပ္ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္လို႔ လက္ဘက္ရည္ေတြမွာလိုက္ၾကတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အတန္းက တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္က ဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္လာစားေနၾကတယ္။ ေသပါၿပီ။ ဟိုေျပာ ..သည္ေျပာနဲ႔ ေနရတယ္။ေျခာက္ေသြ႔ေနတာေတာ့ အမွန္။ မထူးပါဘူး။ ျပန္မွ ေပးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြလည္း ျပင္ဆင္ခဲ့ျပန္တယ္။

သိပ္မၾကာဘူး။ ေဘာလံုးပြဲၿပီးလို႔လား မသိဘူး။ အားကစားသမား တအုပ္ေရာက္လာၿပီး ဆူညံေနတယ္။
“လူမ်ားတယ္၊ ျပန္ရေအာင္” ဆိုၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။

၁၀-မိနစ္…။ ဒီကေန အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္မယ့္အခ်ိန္။ ဒီၾကားထဲေတာ့ က်ေနာ္လႈပ္ရွားရေတာ့မယ္။ ၁၀-မိနစ္။ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးလိုပဲ က်ေနာ့္ဦးေႏွာက္က တစ္-ေတာက္ လႈပ္ရွားေနတယ္။

အင္းလ်ားကန္နားက သစ္ပင္ႀကီးေတြေပၚမွာ ဗ်ဳိင္းေတြက အိပ္တန္းတက္ဖို႔ က်ဳိးက်ဳိးက်ီက်ီ ေအာ္ျမည္လို႔.. ေက်ာင္းေရွ႕ကားမွတ္တိုင္မွာလည္း လူေတြက ဒီေန႔မွ ပိုမ်ားသလို။ ဘတ္စ္ကားက မလာေသးဖူးလား။

က်ေနာ္စာကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာစီရင္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္စာ။
“ဥမၼာရယ္.. စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ က်ေနာ္ စာတေစာင္ေရးထားတာ ရွိတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္အခုေျပာခ်င္တာလည္း ေရးထားပါတယ္”
“ဟဲ့ နင္ကလည္း လူၾကားထဲမွာ.. “
က်ေနာ့္စာကို လြယ္အိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ရတယ္။

အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့မွ “ေပးေတာ့” လို႔ ဆိုလာတယ္။
ဝွဴး… ၿပီးေတာ့ ကိုင္ထားတယ္။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီးနီေနသလား မသိပါဘူး။

“နင္ကလဲ.. ငါလည္း နင့္ကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ေနာက္ဆိုရင္ အေဆာင္လာလည္”
က်ေနာ့္ ေမတၱာစာကို ဖတ္မၾကည့္ဘူး။ တထိုင္တည္း အေျဖေပးသလိုေျပာခ်လိုက္တယ္။

က်ေနာ္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ေပ်ာ္ရမယ့္အစား၊ ရင္ေလးသလိုႀကီး ျဖစ္လာေနတယ္။ အခု ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီလား။ က်ေနာ္တို႔ သူမ်ားအတြဲေတြလို တြဲလို႔ရၿပီလား။ ဘာလုပ္ရမလဲ…။ ၉ ကားေပၚမွာ

ရင္ေတြပူလို႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္မမွားပါဘူး။ ေသခ်ာသလားဆိုေတာ့လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမးခြန္းေတြျဖစ္ေနတုန္း။ တအံုေႏြးေႏြးဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ပန္းခ်ီကား မေပးျဖစ္ဖူးထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ သူနဲ႔ေတြ႔တယ္။ က်ေနာ့္ ဓာတုက သိပ္မႂကြသလိုပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္အမုန္းဆံုးက အတြဲေတြျဖစ္ၾကရင္ “လာ… တူတူ စာဖတ္ၾကရေအာင္” ဆိုၿပီး လုပ္ေလ့ရွိ တာ။ စာတူတူထိုင္ဖတ္ဖို႔ ရည္းစားထားၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီကိစၥကိုေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳေျပာထားမိတယ္။ သူနဲ႔ ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဒဗ္စင္ႏွစ္ခု ဓာတ္မျပဳဖူးလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာလိုေနမွန္းေတာ့ မသိဘူး။

က် ေနာ္က စာတိုေပစေတြေရးၿပီး သူ႔ကို ဆက္ေပးတယ္။

ထင္တာကေတာ့ အနာဂတ္ ကိုယ့္အျမင္ (vision) ကို နားလည္မႈ သံစဥ္ညိႇေနတယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္စာေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ ပိုနားလည္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကူးမွာေတာ့ ခ်စ္သူဖတ္ဖို႔စာေပါ့။ “လူတေယာက္ရဲ႕ အိမ္”၊ “လူတေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္”၊ “လူတေယာက္ရဲ႕ ရုပ္ရွင္” စသျဖင့္ ေပါင္းစံုပဲ စီးရီးအလိုက္ က်ေနာ္ဆက္လို႔ ေရးေပးေနမိတယ္။ သူကေတာ့ “နင့္ဟာ ဖတ္လို႔ ေကာင္းသားပဲ” လို႔ေျပာရွာတယ္။ သူ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ေရးတာမဟုတ္တဲ့ ဝတၳဳတပုဒ္ကို ဖတ္ေနရသလို။ ဒီထက္ေတာ့ သိပ္မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။

သူက တခါတေလ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ သြားလည္ခ်င္တယ္။ သူ႔အေမႀကီးနဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာေတြ ရႈပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ အခ်ိန္ကလည္း ပိုက္ဆံေတြသိမ္းၿပီး တရားမ၀င္ေၾကျငာၿပီးစ ကာလ၊ ဗရုတ္ဗရက္ကာလ။

“နင္ကေလ.. ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳက္တာလည္း မသိဘူး၊ စာေတြ ေရးခ်င္ေနလို႔ ႀကိဳက္တာမ်ားလားဟယ္” ဥမၼာကေျပာလာခဲ့တယ္။
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ” လို႔ေတာ့ေျပာျဖစ္တယ္။

ဟုတ္ေနသလားေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသဲကြဲဘူး။ စာေတြမွာ ဖတ္ဖူးတာက အခ်စ္ဆိုတာ ႀတိဂံလိုပဲတဲ့။ ရင္းႏွီးမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ လိင္အရဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈ “၃ နားညီ” မွသာ လွတယ္ဆိုတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တခုခုလိုေနခဲ့သလိုပဲ။ က်ေနာ္ကပဲ စိတ္ကူးယဥ္သမား ဆန္လြန္းေနသလားေတာ့ မသိဘူး။

သူ ဒီလိုေျပာလာေတာ့ ျမသန္းတင့္ေရးတဲ့ “အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္” ဝတၳဳထဲက ပါေမာကၡႀကီးကို သတိရလာမိတယ္။ ပါေမာကၡႀကီးက စာေတြ၊ က်မ္းေတြေရးတယ္။ သူခင္ေနတဲ့ အျခား သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို ေပး ေပး ဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ဘာ က်မ္းေတြဆိုတာ ေခါင္းစဥ္ေတြေတာ့ က်ေနာ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ဆိုပါစို႔ရဲ႕။
“ေျမာက္ဝင္ရိုးစြန္းေရခဲေတာင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္ေနျခင္းႏွင့္ လူမ်ား၏ မူလဘူတ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ” တို႔၊  “စက္တင္ဘာ လႈပ္ရွားမႈအၿပီး အင္တာနက္မ်ား ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးက႑မ်ား အေပၚ ဘက္စံု ရိုက္ခတ္မႈ” စသျဖင့္… စသျဖင့္ေပါ့။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးကလည္း တေလးတစားဖတ္ၿပီး ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာေလ့ရွိ။ အၾကံေတြ ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးက ေရာဂါတခုနဲ႔ ကြယ္လြန္ခါနီး ျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္… သူက စာတေစာင္ထုတ္ေပးလာတယ္။
“က ခ ဂ ဃ င
စ ဆ ဇ စ် ည
ဋ ဌ ၮ ဎ ဏ
တ ထ ဒ ဓ န
ပ ဖ ဗ ဘ မ
ယ ရ လ ဝ သ
ဟ ဠ အ” လို႔သာ ေရးထားတယ္။

ပါေမာကၡႀကီးကေျပာတယ္။
“ကိုယ္တသက္လံုး ေပးလာတဲ့ စာေတြဟာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု ဒီစာ ဟာလည္း ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းနားလည္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြယ္” လို႔ေျပာလာခဲ့ တယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးကလည္း မ်က္ရည္ေတြ ေထြေထြက်လို႔ ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။

“က်မနားလည္ပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ကႀကီး၊ ခေခြးေတြခ်ည္းပဲလည္း အခ်စ္စာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
က်ေနာ္က ဥမၼာေျပာသလို၊ စာေရးခ်င္ေနလို႔ သူ႔ကို ႀကိဳက္တာမ်ားလား ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာ ျပန္မေျဖျဖစ္ခဲ့ဖူး။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီးပိတ္။ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေဝး၊ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႔ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

(၃)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်တယ္။

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး အခ်စ္စာ ေပးခဲ့တဲ့သူနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာပန္းအလွေလးပဲ ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္ အမ်ဳိးသမီးက မြန္လူမ်ဳိး၊ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ အတူ ထိုင္းမွာေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ၿပီး ေနလာတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ထိုင္းလူမ်ဳိးတပိုင္းလိုလည္း ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူက ထိုင္းသီခ်င္းေတြနားေထာင္သလို၊ ထိုင္းတီဗြီဇာတ္လမ္းေတြကို ခံစားေနတဲ့သူ။ ျမန္မာစကားဆိုတာေတာ့ေျပာဆိုဆက္ဆံလို႔ ရရံုပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔စကေတာင္ ျမန္မာစကား ေရေရလည္လည္ မေျပာတတ္ရွာဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ၂-တန္းေလာက္ ေနလာတယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာစာလည္း မဖတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ ေမတၱာမွ်ခဲ့ၾက၊ ဓာတ္ျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ တခုရွိတာ ကဗ်ာရူး၊ စာရူးလို ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့ ကဗ်ာေတြကိုေတာ့ သူ မခံစားႏိုင္ဘူးေပါ့။

ဒီလို ေပါင္းဖက္ေပးလိုက္တာလည္း ေလာကႀကီးက၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားသခင္က ရယ္စရာလုပ္လိုက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ သူက မလုပ္ရင္ေတာင္မွ ျမားနတ္ေမာင္ဆိုတဲ့လူကို ခိုင္းႏိုင္သေပါ့။

တခါတေလမွာလည္း ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ခဲ့ၾကရတာ ရွိေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီး တညေနေပါ့။
“အခ်စ္… ဖူးစာ ဆိုတာသိသလား”
က်ေနာ္က ဖူးစာဆံုလို႔ အခုလို ၾကံဳၾကရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာခ်င္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူေတြယံုၾကည္စြဲလမ္းထားၾကသလို ေကာင္းကင္က ၾကယ္နကၡတ္ေတြ အေၾကာင္းေပါင္းဆံုတိုက္ဆိုင္လို႔ ေတြ႔လာၾကရသလို… မင္းသမီးကေလးကို လာကယ္တဲ့ သူရဲေကာင္းမင္းသားေလးရဲ႕ အိပ္ရာ​ဝင္ ပံုျပင္ေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသလို၊ ယံုမွတ္မွားခ်က္ေတြက အျပည့္ရွိေန ၾကတယ္။

က်ေနာ္က အၾကာႀကီး ေမ့ထားၿပီးမွ သူ႔ဆီ ျပန္အလာ။ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်လိုက္တယ္။ သူပဲ… က်ေနာ့္

ဖူးစာဘက္ဆိုတာ။ ၾကယ္နကၡတ္ေတြကလည္း စံုညီတိုက္ဆိုင္ေနတယ္။
ျပန္ေတြ႔တဲ့ေန႔က သူက အက်ၤ ီကရင္မ္အေရာင္ကို ဝတ္ထားတယ္။ ပါးေတြက ႏူးညံ့နီေထြးေနတယ္။ အက်ၤ ီ အေပၚမွာ ဇာေပါက္လိုလိုမ်ဳိး တထပ္ ထပ္ဝတ္ထားၿပီး၊ အျပင္ဇာအက်ၤ ီက လူလႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔ေနပံုက လသာေနတဲ့ည ပံုမ်ဳိး၊ ေရလိႈင္းၾကက္ခြပ္ေတြလိုမ်ဳိး က်ေနာ့စိတ္ကို လႈပ္ရွားေနေစတယ္။

“ဘာလို႔ ျပန္လာတာလဲ” သူက ေမးခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ဖူးစာအေၾကာင္းေျပာမလို႔ ေမးေတာ့..
“သိတာေပါ့” လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
“ဆီးသီး မဟုတ္ဘူးလား” တဲ့။ ထိုင္းစကားနဲ႔က ဆီးသီးကို “ဖုစာ” လို႔ေခၚတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြ ေရွ႕ဆက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ နဖူးကို လက္နဲ႔ ရိုက္မိေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ထိုင္းစကားတတ္တာက အက်ဳိးအပဲ့။ သူက ျမန္မာစကားတတ္တာကလည္း ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့…ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ အေရးႀကီးတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း က်န္ေနတတ္တယ္ ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔ ျပႆနာမရွိခဲ့ၾကပါဘူး။
က်ေနာ္ဖတ္ထားဖူးတဲ့ “အခ်စ္ႀတိဂံ”လိုပဲ ၃-နားညီၾကတယ္။ ပါေမာကၡႀကီးေရးလိုက္တဲ့ “က၊ ခ၊ ဂ” ေတြနဲ႔လည္း အလုပ္ျဖစ္ႏိုုင္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပဲေျပာတယ္။

“အကို႔ဆီက ဘာမွေမွ်ာ္ကိုးလို႔ က်မယူတာ မဟုတ္ဘူး။ အခု စီးပြားေရးလုပ္ငန္းနဲ႔လည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္တယ္။ ကေလးေမြးလာရင္လည္း ၾကည့္ထားႏိုင္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းေနရင္ ၿပီးေရာ”တဲ့။
က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကို “တသက္လံုး လက္ဖ်ားနဲ႔မတို႔ပါဘူး။ မရိုက္ပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းေနပါ့မယ္” လို႔ ျပန္ကတိျပဳခဲ့တယ္။

ဒီကိစၥက ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ “ေႏြတည”ကို ဖတ္ရစဥ္ကတည္းက ဇာတ္လိုက္ ရထားစာေရးေလးက ထန္းလ်က္သည္ ေကာင္မေလးကို ကတိေပးခဲ့ပံုကို သေဘာက်ခဲ့လို႔၊ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ဒီလိုေတာ့ေျပာလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့စကားေပါ့။

တ ေန႔မွာေတာ့ အထက္က က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ (The Letter) ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ကားေလး က်ေနာ္တို႔ လင္မယား ၂-ေယာက္ အတူ ထိုင္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။
ဘယ္ကလာမွန္း မသိပဲ ေရာက္လာေနတဲ့၊ ေသၿပီးတဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္းရဲ႕ စာကို ေတြ႔လို႔၊ ဝမ္းလည္းဝမ္းသာ ေၾကကြဲလည္း ေၾကကြဲေနရ၊ ပေဟဠိလည္း ျဖစ္ေနရတဲ့ ဒ်ဴးကိုလည္း သနားေနမိၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးခန္း ဇာတ္ရွိန္ျမင့္တဲ့ေနရာကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒ်ဴးဆီကို စာအိတ္တအိတ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အရင္စာအိတ္ေတြထက္ ပိုႀကီးေနတယ္။ ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ဗီဒီယိုအေခြေသးတခု ထြက္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးလာတဲ့ သုမ့္ဆီက စာပဲေပါ့။ သုမ့္ မဆံုးပါးခင္ သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္လို႔ သိစဥ္ကတည္းက ဒ်ဴးမသိေအာင္ စာေတြ တိတ္တိတ္ခိုးေရးေနခဲ့ၿပီး၊ သူေသသြားတဲ့အခါ တေယာက္က လွ်ဳိ႕ဝွက္ ပို႔ေပးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့တာ။ အခု ဗီဒီယိုက သူရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေမတၱာစာ။ သူ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ စာမေရးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ မွာ သူ႔ကိုယ္သူ ဗီဒီယို ရိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးစာအျဖစ္ ပေဟဠိကို ျပန္ရွင္းျပခဲ့တာ။ [You tube မွာ Thai movie: the letter ဆိုၿပီးရွာရင္ ရပါတယ္။]

သုမ့္ကေျပာတယ္။
“အခု စာမေရးႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္။ မ်က္ႏွာကလည္း ၾကည့္လို႔

မေကာင္းေတာ့ဘူးေနာ္ … ဟုတ္လား။ အခု စာေရးဖို႔လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရးရင္လည္း ဖတ္လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေရးက ဆိုးေနမယ္။ ဒ်ဴးကို တခုပဲ တို႔ ..ေျပ ာျပခ်င္ပါတယ္။ တို႔ကို မေမ့လိုက္ပါနဲ႔ကြယ္….

ဇာတ္လမ္းက ရြာေတာ့မယ့္မိုးသားေတြလို ညိဳ႕တက္လာတယ္။ ၾကည့္ေနရသူေတြ ရင္ထဲမွာလည္း တိမ္စိုင္မိုးသားေတြ အလိပ္လိုက္ တက္တက္လာခဲ့တယ္။

“ကိုယ္မထင္ခဲ့ဘူး။ အခုလို ထူးျခားလွပေနတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးကို ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္ရလိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ ဒ်ဴးကို ေတြ႔ရတဲ့ ေန႔ကစလို႔ ကိုယ့္ေလ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေျပာေနမိတယ္။ မင္းအတြက္ဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လုပ္ေပးပါ့မယ္။ တို႔ ျဖည့္ဆည္းေပး ပါ့မယ္။ ဒီ ေလာကႀကီးမွာ ဒ်ဴးကို အျမဲတမ္း ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိး ျဖစ္ေစရပါ့မယ္။ …. ဒ်ဴးကို မ်က္ရည္ ေတြ ဆက္မက်ေနေစခ်င္ပါဘူး။ ဒ်ဴးကို တခုပဲ ကိုယ္ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ တို႔ကို မေမ့လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္… အခုလို ေရွ႕ဆက္သြားၾကလို႔ ကာလၾကာလာတဲ့အခါ …ဘယ္ေလာက္ ၾကာမယ္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့….ကိုယ္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ဆံုၾကရမွာေပါ့…. ကိုယ္ သစၥာျပဳပါတယ္ကြယ္….. ဒ်ဴး….. ကိုယ္ ….ခ်စ္တယ္ေနာ္…..”

ရုပ္ရွင္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ ဒ်ဴးေရာ…. ဗီဒီယိုဖန္ျပင္ေပၚက သုမ့္ေရာ ငိုေနၾကတယ္….
က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့ဇနီးေရာ၊ က်ေနာ္ပါ

မ်က္ရည္ေတြဝဲေနၾကတယ္။
ႏွစ္ေယာက္ ပိုၿပီးလည္း ခ်စ္မိသြားၾကတယ္။
က်ေနာ့္ဘဝကိုလည္း သူ႔အတြက္စာတေစာင္လို ဆက္ေရးသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ 

    ေယာဟန္ေအာင္
    ဒီဇင္ဘာ ၅၊ ၂၀၀၇။

http://yaw-han-aung.blogspot.com