"တစ္ကိုယ္တည္း... ဒါေပမယ့္ ျခေသၤ့"
"ဝတၳဳတို(စဆံုး)"
ရဲရဲနီေနတဲ့ နွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ကို
လွလြန္းလို႔ ပန္းပင္ထဲကေန ခူးလာခဲ့မိတဲ့က်ြန္ေတာ္..
နွင္းဆီဆူးတို႔ လက္ထဲစိုက္ဝင္ကုန္လို႔ လႊတ္ခ်လိုက္မိစဥ္
သိပ္လွတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္တစ္ရံရဲ႕ နင္းေခ်မႈေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ့္ပန္းေလး ညိႈးေႂကြသြားတယ္။
"sorry.."
ခပ္မာမာေလသံနဲ႔ နန္းဆန္သူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႔ က်ြန္ေတာ္အျပစ္မတင္ရက္ခဲ့တာေတာ့အမွန္။
"ထြဋ္ေခါင္.. အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"သူမဘယ္သူလဲ"
"ေၾသာ္...
မင္းလည္း သူ႔ကို ေႂကြသြားၿပီထင္တယ္။
သူ႔နာမည္ ေဆာင္းစက္ဝိုင္တဲ့။
ဝိုင္တစ္ခြက္လို စူးရွတဲ့မိန္းမ။ အရမ္းလွတယ္။
ဒါေပမယ့္ မာန အင္မတန္ႀကီးတယ္"
"ငါသူ႔ကိုလိုက္ခ်င္တယ္"
"ဒါေတာ့ မင္းအပိုင္းေလ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔အခ်စ္ကို ရဖူးတဲ့ေယာက်္ား တစ္ေယာက္မွမရွိေသးဘူး"
"ငါရေအာင္လိုက္ျပမယ္"
"Bravo သားႀကီး။ ေအာင္ျမင္ပါေစ"
က်ြန္ေတာ္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ သူမအတြက္ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမအလွကို ဖြဲ႕ႏြဲ႔နိုင္ေလာက္တဲ့ ကဗ်ာစာသား က်ြန္ေတာ့္မွာမရွိဘူး။
"ေဆာင္းစက္ဝိုင္! ေဆာင္းစက္ဝိုင္!
မင္းဟာ သိပ္လွပတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ"
"ကိုႀကီး..ဘာလုပ္ေနတာလဲ!"
အခုမွ အိပ္မက္ကလန္႔နိုးသူနွယ္ အလန္႔တၾကားၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ "မိုးမခ"။
"အင္း..ကဗ်ာ စပ္မလို႔ပါကြာ"
"ဒါဆို အေတာ္ပဲ။ ညီမေလးအတြက္ပါ စပ္ေပးပါ"
"ေကာင္းၿပီ"
"မိုးမခေရ သမီး
အန္တီ့ဆီလာပါဦး။ မေတြ႕ရတာ ၾကာလို႔လားမသိဘူး။ အန္တီ့သမီးေလးက သိပ္လွေနတယ္"
"ဟုတ္အန္တီ။ ေက်းဇူးပါ"
"ထိုင္ဦးသမီး။
သားေရ...
မင္းညီမ လာလည္တယ္ေလ။ စကားလာေျပာဦးေလ"
"ရပါတယ္အန္တီ။ ကိုႀကီး ကဗ်ာစပ္ေနတယ္တဲ့"
"ဟုတ္လား...
အမေလး မေျပာခ်င္ဘူးသမီးေရ။
သူ႔အေရမရ အဖတ္မရ ကဗ်ာေတြလည္း အန္တီထိုင္မဖတ္နိုင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့"
က်ြန္ေတာ္ၾကားေပမယ့္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရတဲ့စကားထဲမွာ မာမီ့ရဲ႕အဲဒီ့စကားေတြပါတယ္။
အာရံုက က်ြန္ေတာ့္ကဗ်ာထဲမွာမို႔ မိုးမခ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္သြားလဲ က်ြန္ေတာ္မသိလိုက္ဘူး။
"မိုးေတြသည္းလိုက္တာ။
စိတ္ညစ္ပါတယ္။ ထီးကလည္းမပါဘူး"
က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕နတ္မိမယ္ေလး ညည္းေနေလရဲ႕။
"က်ြန္ေတာ့္ထီး ယူသြားပါလား"
"အို..ေနပါေစ။ ဝိုင္ယူသြားရင္ ရွင္မိုးစိုသြားမွာေပါ့"
"ရပါတယ္..ယူသြားပါ။
နွစ္ေယာက္တည္း ထီးတစ္ေခ်ာင္းေဆာင္းဖို႔က်ေတာ့ ဝိုင့္သိကၡာက်မယ္ေလ။ က်ြန္ေတာ္ေျပာတာမွန္လား"
ဝိုင္ဆက္မျငင္းမိ။ သူ႔ထီးေအာက္ထဲ ဝင္လိုက္ရင္း နွစ္ေယာက္အတူ ထီးေဆာင္းလိုက္တယ္။
"က်ြန္ေတာ့္ကို ယံုၾကည္ေပးလို႔ ေက်းဇူး"
"မလိုပါဘူး..
ဝိုင္က ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ မိုးေရထဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ထီးမပါဘဲသြားျပန္ရင္လည္း ဝိုင့္ဣေျႏၵပ်က္မွာေၾကာက္တယ္။ ရွင့္ထီးယူၿပီး တစ္ေယာက္တည္းေဆာင္းသြားရင္လည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ရာေရာက္တယ္"
"ဝိုင္သိလား..
က်ြန္ေတာ္ ဝိုင့္ေတြးေခၚပံုကိုသေဘာက်တယ္"
"ေက်းဇူးပါပဲ"
ထိုေန႔က က်ြန္ေတာ့္အတြက္ မိုး႐ြာေနလ်က္နဲ႔ သာယာေနတဲ့ေန႔ပဲ။
ဝိုင့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ စာ႐ြက္ေလးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
"နွင္းဆီ"
ဆူးခက္ဝန္းရံ
မာန္ဟန္ရဲရင့္
ဝင့္ႂကြားထည္ဝါ
မာန္ထည္ဝါျဖင့္
ခ်ဴလိုသူတို႔
ခူးခ်င္ၾကကုန္
ဆူးစူးကုန္၏
ျမတ္ေသာနွင္းဆီ
ဆူးၿခံရံမွ
တင့္တယ္လိမ့္မည္
တင့္တယ္မည္သာ။
"မဆိုးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ရွင္က ကဗ်ာဆရာလား"
"ကဗ်ာဆရာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခုခုခံစားမိရင္ေတာ့ ေကာက္စပ္လိုက္တာပဲဗ်"
"ဒါဆို.. ဒီကဗ်ာက ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳတာလဲ"
"က်ြန္ေတာ့္နွလံုးသားကို အပိုင္ယူသြားတဲ့ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ကိုပါ"
ရုတ္ခ်င္းတည္သြားရာမွ ဝိုင္တခစ္ခစ္ရယ္ေနတယ္။
အဲဒီ့ရယ္သံေတြက က်ြန္ေတာ့္ကို သတ္ေနတဲ့ အျပင္းစားလက္နက္ေတြပဲ။
"သား.. ဒီကိုလာဦး။
မာမီ မင္းကို ေျပာစရာရွိတယ္"
"ဘာမ်ားလဲမာမီ"
"လိုရင္းပဲေျပာမယ္သား။
မင္း ဝိုင့္ကို လိုက္ေနတယ္ဆို"
"ဗ်ာ... မာမီ ဘယ္လိုသိ.."
ေဒၚခြန္းခ်ိဳ ထရပ္လိုက္ရင္း လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္တယ္။
"သူက ဘယ္သူ႔သမီးလဲဆိုတာ မင္းသိေအာင္ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မင္းကို အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္လို အၿမဲေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးလြန္းစက္ရဲ႕သမီး ေဆာင္းစက္ဝိုင္ဆိုတာပဲ"
"ဗ်ာ..."
"မာမီ့အသည္းေတြကို အစိမ္းလိုက္ ခြဲေခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ အသည္းစားဘီလူးေကာင္ရဲ႕ သမီးပဲသား။ သူ႔လိုလူရဲ႕သမီးတစ္ေယာက္မို႔ မာမီ လံုးဝ သေဘာမတူနိုင္ဘူးသား"
"ဗ်ာ..မာမီ..ဒါက"
"မင္းမာမီ့စကားကို နားမေထာင္ရင္ မာမီနဲ႔ ေသကြဲကြဲရလိမ့္မယ္"
"မာမီရာ.."
"မာမီ မင္းကို သမီးေလး မိုးမခနဲ႔ပဲ သေဘာတူတယ္။ မိုးမခကလြဲရင္ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မင္းမယူရဘူး။ ဒါ မာမီ့ရဲ႕အမိန္႔ပဲ"
အမိန္႔ကို က်ြန္ေတာ္ မလြန္ဆန္ဝံ့။
"မာမီ မင္းကို အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္တယ္။ မင္းသူ႔အခ်စ္ကို ရေအာင္ယူပါ။ ၿပီးရင္ သစ္စိမ္းခ်ိဳးခ်ိဳးၿပီး ျဖတ္ပစ္ခဲ့ပါ။ မာမီ ခံစားခဲ့ရတဲ့အတိုင္း သူ႔သမီးလည္း ထပ္တူ ခံစားေစရမယ္။ ဒါ မာမီ့ရဲ႕ ကလဲ့စားပဲ"
က်ြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ပူေလာင္ေနတယ္။ က်ြန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုက က်ြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အမ်ားႀကီးအေရးပါမွန္း က်ြန္ေတာ္သိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးတစ္ခု ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
"ဝိုင့္ကိုက်ြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"ခ်စ္ေရးဆိုတာ သိပ္မျမန္လြန္းဘူးလားရွင္"
"က်ြန္ေတာ္ ဝိုင့္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ေနခဲ့တာပါ။
က်ြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို မယံုၾကည္လို႔လား ဝိုင္ရယ္"
ဝိုင္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနလိုက္တယ္။
"မေလွာင္ပါနဲ႔ဝိုင္ရယ္..
ဝိုင့္ရယ္သံေတြက က်ြန္ေတာ့္ကို ေသေစေလာက္တဲ့ လက္နက္ေတြပါ။
က်ြန္ေတာ္ ဝိုင့္ကို ထမင္းစားေနရင္းလည္း ခ်စ္တယ္။
လမ္းသြားေနရင္းလည္း ခ်စ္တယ္။
ေနာက္ဆံုး ညဘက္အိပ္ေနရင္ေတာင္ အိပ္မက္ထဲထိ ဝိုင့္ကိုခ်စ္တယ္"
"ရွင္က ကဗ်ာဆရာလို႔ မေျပာရဘူးေနာ္။
စကားသိပ္တတ္တာပဲ"
"တကယ္ပါဝိုင္ရယ္...
က်ြန္ေတာ္ ဝိုင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္"
"စဥ္းစားပါရေစရွင္"
က်ြန္ေတာ့္အခ်စ္ကို ခ်က္ခ်င္းတန္းမျငင္းလိုက္၍ က်ြန္ေတာ္ထခုန္မိမတတ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။
"စဥ္းစားပါဝိုင္ရယ္.. ေက်းဇူးပါကြာ"
ဒီေန႔ ဝိုင့္ဆီက အေျဖရတဲ့ေနမို႔ က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကမၻာက သိပ္ကိုလွပေနခဲ့တယ္။
"သား... မာမီ့ဆီလာဦး"
"ဟုတ္မာမီ"
"မင္း သူ႔ဆီက အေျဖရခဲ့ၿပီဆို"
က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ အံ့ၾသမႈအတြက္ မာမီမဲ့ျပလိုက္ရင္း
"မင္းကို မာမီ ေတာင္းဆိုထားတာ မွတ္မိလား။
မာမီ့ရဲ႕ကလဲ့စားကို သားကူညီမွ ျဖစ္မယ္သား။
မာမီမင္းကို ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ ေက်ြးေမြးခဲ့ဖူးတဲ့ မိဘေက်းဇူးကို သိတတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ မာမီ့ရဲ႕ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္"
က်ြန္ေတာ့္ေခါင္း ငိုက္စိုက္က်သြားေတာ့တယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ပါမာမီ။ မာမီ့စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေစရပါ့မယ္"
********
ဝိုင္ ကိုယ့္နားကိုယ္ပင္ မယံုၾကည္နိုင္ခဲ့။
"မင္းကို အေပ်ာ္တြဲခဲ့တာ"
"မာနႀကီးတဲ့ မိန္းမမို႔ ပညာေပးခ်င္ရံု သက္သက္ပဲ"
"ဒီေန႔ကစၿပီး မင္းနဲ႔ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး"
"ငါ့ကို ေမ့လိုက္ေတာ့"
သတင္းစာထဲ ပါလာတဲ့ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲအခမ္းအနားေခါင္းစီးဖတ္ရင္း သတင္းစာကို ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။
"ဒါေတြအားလံုး ေဖေဖ့အျပစ္ေတြပါ သမီးရယ္။
ေဒၚခြန္းခ်ိဳရဲ႕ ကလဲ့စားဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါလား။ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ငါ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲရၿပီ"
"မဟုတ္တာေဖေဖ။ ေဖေဖ့ေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး"
"ဟုတ္တယ္သမီး။ တခ်ိန္က ေဖေဖနဲ႔ ေဒၚခြန္းခ်ိဳဟာ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္သမီး။ မိဘသေဘာတူတဲ့သူကို ေဖေဖယူခဲ့ရလို႔ သူေဖေဖ့ကို မုန္းေနတာ။ အခုေတာ့ ေဖေဖ့သမီးဟာ က်ြဲနွစ္ေကာင္ခတ္ေနတဲ့ၾကားက ေျမစာပင္ေလးတစ္ပင္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ေဖေဖစိတ္မေကာင္းပါဘူးသမီး"
"ေဖေဖရယ္.."
**********
ထြဋ္ေခါင္ ကားကိုမိုင္ကုန္တင္ေမာင္းရင္း နဖူးက ေခ်ြးစက္ေတြကို ခါခ်ပစ္လိုက္တယ္။
"ကယ္ပါဦး ေမေမေရ...
သမီး ေသရေတာ့မယ္"
"သမီးေလး... ခဏေလး အားတင္းထားေနာ္။
သားေရ ကားျမန္ျမန္ေမာင္းပါ"
"ဗိုက္နာတာ ေသေတာ့မယ္အေမရဲ႕"
"က်ြီ..!"
"ဟာ.. သြားၿပီ။ ကားဘာျဖစ္သြားလဲ မသိဘူး"
"သားရယ္.. တခုခု ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါ။ မင္းမိန္းမ ကေလးေမြးေတာ့မယ္"
ထြဋ္ေခါင္ ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္ရင္း ကားစက္ဖံုးဖြင့္ကာ ျပင္ၾကည့္လိုက္သည္။
"မရဘူးမာမီရာ...
ခဏေနာ္.. က်ြန္ေတာ္ အကူအညီေတာင္းၾကည့္ဦးမယ္"
"ဒုကၡပါပဲ။ ဘုရားသိၾကားမလို႔ ကူညီမယ့္သူ ေတြ႕ပါေစ"
ညေမွာင္ရီျဖိဳးအခ်ိန္မို႔ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား ရွင္းလင္းေန၍ ထြဋ္ေခါင္ စိတ္ပူေနေလျပီ။
ထိုစဥ္…
ကားမီးႏွစ္ခ်က္ေတာက္လိုက္၍ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ လွမ္းတားလိုက္သည္။
"က်မ ဘာကူညီေပးရမလဲ"
"အမေလး ေက်းဇူးရွင္ၾကီးရယ္…
က်မ ေခ်ြးမေလး ဗိုက္နာေနလို႔ပါ။ ကားပ်က္သြားလို႔ ေဆးရံုကို လိုက္ပို႔ေပးႏိုင္မလား သမီးရယ္"
"ရပါတယ္ က်မကားေပၚတက္ပါ။ လမ္းၾကံဳေနတဲ႔အတြက္ လိုက္ပို႕ေပးပါ့မယ္"
ညေမွာင္ရီျဖိဳးဖ်ခ်ိန္မို႔ ထိုမိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရ။
ကားကို ေဆးရံုထိေမာင္းပို႔ကာ ထိုးရပ္လိုက္ေတာ့
"ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ သမီးရယ္။
ေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ အန္တီ့ေျမးဦးေလးကို သမီးနာမည္ေလး ေပးခ်င္တယ္။
တဆိတ္ေလာက္ ေျပာျပခဲ့ပါလား သမီးရယ္"
"က်မက ဦးလြန္းစက္ရဲ႕သမီး ေဆာင္းစက္ဝိုင္ပါအန္တီ"
သူမရဲ႕ကားေလး ေဝးသထက္ေဝးသြားတယ္။
က်န္ရစ္ခဲ့သည္က ႏွလံုးသားတစ္စံု။
ၿပီးပါျပီ။ ။
Writer- ေရႊရည္ပိုင္မ်ိဳး { Original }
